Het verhaal van Johan
Johan (54) werkte als techneut bij een groot bedrijf. Al jaren, 36 uur per week. Zijn collega’s noemden hem betrokken, precies en loyaal.
Thuis had hij het goed met zijn vrouw Lieke. Toen zij de diagnose Parkinson kreeg, was dat even een klap, maar ze besloten: we doen dit samen. En in het begin ging dat goed.
Johan: “Ik zorgde dat het thuis draaide, en op mijn werk was ik gewoon op tijd.”
Lieke was toen nog grotendeels zelfstandig. Johan hielp met kleine dingen: haar jas, een afspraak, een formulier.
Van helpen naar serieus zorgen
Parkinson is een progressieve ziekte, waardoor Liekes zorgbehoefte geleidelijk toenam. Lieke werd minder mobiel. Johan hielp bij traplopen, medicijnen, persoonlijke verzorging. Zijn zorgtaken groeiden mee, ongemerkt.
“Opeens hielp ik haar ’s ochtends structureel met aankleden, belde ik overdag met de apotheek, deed ik ’s avonds de administratie en stond ik soms ’s nachts naast haar bed.”
En dan de volgende ochtend weer vroeg naar zijn werk.
“Ik deed het met liefde,” zei hij. “Maar op een gegeven moment trok ik het gewoon niet meer.”
Het moment van afglijden
Op zijn werk veranderde hij. Hij raakte sneller geïrriteerd, trok zich terug, maakte fouten. Sliep slecht, kreeg rugklachten en wist soms niet meer wat hij aan het doen was. Uiteindelijk meldde hij zich ziek.
“Ik voelde me schuldig tegenover mijn vrouw. Dat ik zorgen voor haar zwaarder begon te vinden. En ik schaamde me voor de fouten op mijn werk.”
Alsof dat nog niet genoeg was, kwam daar het advies van de bedrijfsarts bovenop: een spoor 2-traject. Terwijl hij nog midden in de zorg zat, moest hij nadenken over re-integreren in een andere functie, bij een andere organisatie.
Hij stond nog niet eens stevig en de grond viel alweer onder hem weg.
Wat als iemand eerder had gevraagd?
Wat als iemand eerder had gevraagd: “Hoe gaat het thuis?” “Wat heb jij nodig om dit vol te houden?”
Soms is één goed gesprek genoeg om het tij te keren. Niet om alle zorgen weg te nemen, maar om te zorgen dat iemand niet ten onder gaat.
In gesprek gaan met medewerkers die ook mantelzorger zijn, is een vorm van preventie. En een van de krachtigste die er is.
Een andere wending
Bij Johan gebeurde dat uiteindelijk ook. Zijn werkgever ging met hem in gesprek. Maar pas nadat hij ons inschakelde. We spraken met Johan en brachten samen de knelpunten in kaart, zowel thuis als op het werk.
Samen met zijn leidinggevende keken we naar praktische oplossingen: aangepaste werktijden, minder onregelmatigheid en de mogelijkheid om af en toe thuis te werken.
Daarnaast kreeg Johan ondersteuning bij het organiseren van de mantelzorgtaken en coaching om beter om te gaan met stress en vermoeidheid.
Die combinatie gaf hem weer overzicht en ademruimte. Hij voelde zich gesteund en serieus genomen. Daardoor kon hij langzaam zijn werk weer hervatten, in zijn eigen team.
“Ik werk weer. In mijn eigen team. En het gaat goed,” zei hij laatst. “Dat had ik een paar maanden geleden niet durven hopen.”
Wat levert preventie op?
Voor de medewerker:
✔️ Meer grip, minder stress
✔️ Gehoord worden
✔️ Blijven werken zonder op te branden
Voor de organisatie:
✔️ Minder verzuim
✔️ Kortere hersteltrajecten
✔️ Meer duurzame inzetbaarheid
Eén gesprek kan het verschil maken voor een medewerker, voor het team, voor de hele organisatie.
👉 Wil je als HR-professional, preventiemedewerker of collega eerder signaleren wat er speelt?
👉 Of draag je zelf zorgtaken en probeer je alle ballen in de lucht te houden?
Wij denken met je mee. Liever vóórdat je omvalt, dan pas erna.
Plan een kennismaking hier op de website via deze link.
